bogini spotkała boga

bogini spotkała boga na swojej drodze. To właściwie nie była droga, tylko ruch dłoni. Na początku nie dotknęli się ciałami, wtedy jeszcze nie mieli ciał. Każde z nich mówiło innym językiem i chwilę wsłuchiwali się w brzmienia, zanim dźwięki nabrały znaczeń. Potem znaczenia rozpuściły się w oddechu. Wdech spływał do ziemi, wydech podnosił niebo do góry. Oddychały drzewa, ludzie, kamienie, kwiaty i wszystkie istoty. Dopiero oddech nadawał im imiona. Imię z oddechu. Słowo „wiatr”. Słowo „ciepło”. Słowo „jestem”. Świat stawał się. Kiedy oddech bogini spotykał się z oddechem boga, pojawiało się światło. Wyrastały z niego wszystkie słowa, widzialne i niewidzialne. Było też słowo „śmierć” i ono nie było ostatnie.

dzień w nowiu

patrzę tak

że twoimi oczami

widzę siebie

sięgam

dotykam

mojej skóry

twoim istnieniem

powietrze

kreśli granice

blisko

dzień trwa

idę ponad wodą

z tego mostu 

kochankowie
rzucają klucze

miejska gra
nazywa się

zamknięcie

w otwartej dłoni

twoja dłoń

nów księżyca

słowa wymykają się

ciszy

ja tu

w przebudzonym ciele

mieszkam

dzisiaj

[...]

pustułki siedzą na dachu
gołębie udają nieistnienie
niebo puste

fotografia

wpatruję się w
śmierć
ludzkiej istoty
sprzed narodzin

maleńka krew
ciało i
wszystko

oprócz
oddechu

nie obejmuję
serca
zastygam

bez słów
przebudzenia

[skrajem czarnej nocy]

skrajem czarnej nocy
idzie wiatr
śni się mgliście

zawiany smutkiem przechodzień
przysiadł w kamieniu
zwierzęta sprzed wielu wieków
ocierają się o niego
(zapomniały swą podróż
w czasie)

sierść iskrzy
zapowiada burzę
nad miastem unosi się pył

słońce po tamtej stronie globu
za miedzą
gdzie stoi dobre drzewo
z korą gładką
od dłoni pielgrzymów

w drodze na wschód
połykam pierwsze
krople z nieba

płynie

przyszłaś
dotknęłaś mojej twarzy
której wcześniej
tam nie było

czas
kiedy spotykam
w jednej chwili
wszystko

później krok
kolejny wdech
jeszcze jeden świat
prędki jak
nurt strumienia

iskry pod opuszkami