rozmowa

jesteś moim

czystym sercem

mam

ciebie blisko

poza zasłoną

trzymam

nitką oddechu

spotkanie

przytrzymałaś moje powieki

słońce spaliło oczy

niewidoma

zobaczyłam

milczenie

twoją jasną obecność

oddech rozwiał

spopielałe resztki

rzęs

słońcem

słońcem

powietrzem

spalonym miastem

workiem ze skóry

seksowną dziwką

nasionkiem nasturcji

stopą zanurzoną w morzu

psem kotem

nocną mgłą

płetwą kaszalota

ostatnim wdechem

nieobecnym mężczyzną

czarnoskórym dzieckiem

słowem w wymarłym języku

snem

dotykiem

śmieciem

blaskiem

jestem

na brzegu

u stóp wodospadu

zatrzymuję lawinę kropel

bolą mnie

dłonie

i serce

łódź na brzegu

brzuchem do góry

leży

nie wchodź do wody

- Nasza relacja jest moja – powiedziała Laura tak, jakby mówiła do nieba albo do wiatru, albo do rogalika księżyca.

Wiedziałam, że to nie jest jakaś tam gra słów. Wiedziałam, o czym mówi. Kiwnęłam głową. Pewnie powinnam była zrobić coś więcej. Nie zrobiłam. Nie ruszając się z miejsca, nadal mieszałam gotującą się kawę. Unosił się zapach kardamonu.

Płakała. Ciszę obejmowała noc. Kawa robiła się coraz czarniejsza.

Wyobraziłam sobie, że dotykam jej dłoni. Skórę miała miękką i chłodną. Kiedy kawa całkiem ostygła, stężała i pokryła dno twardą spękaną skorupą, utarłam ją na proszek i usypałam ciemną ścieżkę w dół, w stronę morza. Zeszłyśmy tą ścieżką na plażę, wiało z północy. Oddychałam w rytmie fal. Uderzały głucho, miarowo. Zlizywałam sól z ust. Tylko z ust.

- Nie wchodź do wody – powiedziała.

I nie weszłam do wody. Oczy zamykały się same, bezpowrotnie.

Na przybrzeżnym piasku poruszająca się woda rysuje nierówną cienką linię, chwilową granicę między tym, co nie jest morzem a tym, co nie jest lądem. Spotykają się tam w wiecznej zmianie, z chwili na chwilę.

przyjdź

przyjdź dotknij

moich oczu

twoimi oczami

otwórz 

srebrny 

cichy blask