las

twoje serce
porasta las
idę przez niego
boso po mchu

słyszę szelest
oddechu

siadam oparta
o pień drzewa
wyczesuję
igły i liście
wplątane
we mnie
w ciebie

kruszą się
pod palcami

po wschodniej stronie
niebo jaśnieje

przedwiośnie

zbieram resztki zimy
lepię z nich kulę

ciepłem ciała przemieniam
śnieg w wodę
wodę w deszcz

dłonie przemieniają się
w dłonie

ekstaza [kiedy serce staje się światem]

już wiem
nie przychodzisz do mnie
w ciele człowieka

jesteś bramą
dla serca
ono mnie tam zabiera
i przestaję być
tym kimś kto ma serce

tam po prostu Jestem

tęsknota jako gatunek

Tęsknota jest żywą istotą, unikalnym i osobliwym skrzyżowaniem zwierzęcia z rośliną. Jest raczej niewidzialna, ale przypomina kameleona, mianowicie zmienia smaki i zapachy. Nie rozpoznaje się ich zwyczajnie, językiem. Żeby tego doświadczyć, trzeba zamknąć oczy i tak sobie po prostu być. Z rośliny tęsknota wzięła umiejętność kołysania się na wietrze. Dzięki temu bezpośrednie spotkanie z nią przypomina taniec, nawet jeśli pozostajemy w bezruchu. Ten gatunek istnienia ma umiejętność samoistnego pojawiania się i znikania. Nie jest możliwy dotyk. Wielu już próbowało przekroczyć tę granicę. Ona po prostu nie daje się dotknąć. Trudno tutaj o więcej słów. One ją płoszą. I stwarzają jednocześnie.

dziś

to się wydarzy
albo nie wydarzy
zależy od wiary
podobno

a ja dziś mogę
uwierzyć tylko
w swoje dłonie
i w dotyk

jasna noc

sprawdzam

kiedy dotyk jest
zbyt mocny
znikasz

widziałam dzieci
radośnie uderzały
bańki mydlane
prześcigały się
w podskokach

patrzę
wysoko szybuje
tęczowa kula

co się dzieje kiedy pęka
i pozostaje po niej
powietrze

oddycham
w ciszy nocy

rano
obudzi mnie
śpiew ptaków

teraz
przepływają sny

to będzie
nowa wiosna

wiem