wolność zapominania

Zapominam... tak wiele zapomniałam. Sama nie wiem, czy to dobrze, czy nie. Gdybym wiedziała, ile już... łatwiej może byłoby to pojąć. A tak...

Każdy istotny krok jest zapominaniem.

Dwa najważniejsze to narodziny i śmierć. Oba niełatwe.

Zapominając tracę kontrolę nad tym czymś, co wcześniej było objęte umysłem, doświadczeniem, świadomością.
To coś spada w studnię bez dna i tylko echo niesie się w górę tego spadania.
I może nawet kiedyś później nie wiadomo czy góra to czy dół.

Kiedy się rodzę, nie wiem nic. Mam nic nie wiedzieć, tylko być w tym. Ruch i ból w nieznane. Opuścić jaskinię ciała, która mnie opuszcza. Złapać powietrze, szorstkie, zimne, nowe. Zobaczyć tę twarz. Rozpoznać niewidzianą.

Zapomnieć i uczyć się. Układać usta, dłonie, poruszać, dotykać, sięgać, powtarzać. Aż ruchy, kształty staną się znane, oswojone. Słyszeć dźwięki i doklejać do nich magię słów. Znaczyć coraz więcej. Stracić istotę na rzecz znaczenia.

Budować ze słów, doznań, ludzkich gestów, dłoni, form zwierzęcych, kamiennych, wodnych, wietrznych, przyjaznych i groźnych, dozwolonych i zakazanych. Gryźć i chować kły. Uśmiechać się i znajdować odpowiedź w czyichś oczach. Być dla kogoś odpowiedzią na najważniejsze pytania.

Budować i kruszyć. Zapominać. Wciąż od nowa.

Do końca.

Zapomnieć wreszcie całkiem. Pozostać wolnym w spadaniu w ostatnią studnię [wolność w spadaniu można ćwiczyć po drodze, nie łapiąc się ścian, tylko pozwalając grawitacji, żeby ona była.] Na końcu końców zobaczyć swoją i tylko swoją twarz i może nawet zdziwić się, że to właśnie ta.